Doodmoe

Misschien voel je je ook nog wel schuldig, want je doet het graag en makkelijk en het kost je toch maar weinig moeite…. Je ziet het gewoon snel wanneer er aandacht of zorg nodig is en je geeft die graag! En dat is ook echt een prachtige kwaliteit van heel veel mensen! We zouden het zonder hen niet redden in onze maatschappij.

Gemeen addertje

Er zit wel en addertje onder het gras, namelijk: zelf hulp, zorg of aandacht te ontvangen, terwijl je die op jouw beurt net zo goed nodig hebt. Maar ja, daarom vragen is lastig, en zelfs als het aangeboden wordt dit aannemen valt niet mee. Dat betekent in de praktijk dat de kracht van veel kunnen geven tegelijk een valkuil heeft: niet goed kunnen ontvangen. Daar lopen mensen dan in vast, en krijgen ze last van chagrijn: waarom wil niemand iets voor mij doen? Waarom moet ik daar om vragen, terwijl ik zelf zoveel voor jou doe?

Recht doen aan de wet

Tussen mensen bestaat een onuitgesproken ‘wet’ van rechtvaardigheid, die maakt dat het ‘eerlijk voelt’ tussen jou en die ander, jij wordt dan gezien en die ander ziet jou ook! Jij geeft wat en je krijgt iets terug. Omdat je geeft heb je daar recht op want het zorgt voor  een gezonde balans tussen jullie beiden, goede verhoudingen. Wanneer de een altijd klaar staat en investeert in contact, en de ander nooit [even heel zwart wit] dan gaat dat irriteren. In vriendschappen en relaties, tussen buren en collega’s groeit er dan iets scheef, waardoor er uitputting, frustratie, boosheid en zelfs in bepaalde gevallen overspannenheid of burn-out en depressie ontstaat.

Iedereen wil geven

Mensen zijn allemaal gevers, zonder uitzondering willen mensen graag iets voor de ander doen. Dat komt omdat we relationele wezens zijn, die elkaar nodig hebben om te overleven. We zijn allemaal autonoom en tegelijkertijd verbonden , we staan op eigen benen, en we hebben elkaar tegelijkertijd nodig. Niemand kan namelijk overleven zonder anderen. Fysiek noch emotioneel zal dat lukken, en dat begint al als baby. Welke baby overleefd na de geboorte zonder zorg en aandacht voor zijn welzijn? Welke volwassene, hoe introvert ook, kan leven zonder belangrijke betrokken medemens, al is het er maar een? Wie denkt dat hij dat wel kan [hij haat mensen!] heeft echt een probleem. Daarover een andere blog….

Zelfstandig en verbonden, tegelijkertijd

Voor nu is belangrijk te beseffen: ik ben zelf een vrij persoon en ik functioneer evenwichtig als ik verbonden kan zijn met een ander vrij persoon. Wij kunnen dan wederkerig geven en ontvangen en zo in gezond evenwicht bestaan, emotioneel verbonden en tegelijk vrij, zelfstandig en verantwoordelijk voor onszelf en voor de ander, wederkerig in balans.

Dat gaat niet zonder slag of stoot, en dat merken we allemaal in ons leven. Soms geven we teveel, ‘niet passend geven’ heet dat. Soms ontvangen we teveel, dat is dan natuurlijk ‘niet passend ontvangen’. Er is een disbalans in de wederkerigheid: er wordt niet passend gegeven en ontvangen. Iemand  ontvangt daardoor teveel, en vaak gebeurt dat omdat dat ‘moet’ , de gever die teveel geeft kan er niet mee stoppen! En de ontvanger wordt gedwongen te ontvangen. En wat hij of zij wèl geeft, dat kan die gever niet ontvangen. Hij merkt het niet op, te druk met zelf alsmaar geven. Vervolgens wordt de gever wel moe, en boos. Zie bovenstaand chagrijn! Niemand wil mij iets geven!

Maar ook de teveel ontvangende mens heeft last van deze disbalans: hij staat en voelt zich schuldig, hij mag niets terug geven en de balans weer herstellen.  Daardoor voelt hij zich onbelangrijk, overbodig , slecht over zichzelf: ik stel niks voor, want die ander wil wat ik te bieden heb niet krijgen…

Wederkerig mogen geven en willen ontvangen is wederkerig recht doen: die ander heeft mij iets te bieden en ik wil dat graag ontvangen. Zo ervaar je betekenis, dat je er toe doet. Ontvangen is zelfs een vorm van geven, want stel dat jij iets wilt geven en de ander wil het niet hebben….:-(

Nuttig signaal

Deze disbalans in wederkerig geven en ontvangen levert problemen op in onderlinge verhoudingen, spanningen, boosheid, afwijzing, frustraties etc. Lastige emoties!

Disbalans kan je ervan bewust maken dat er iets niet klopt en vooral: dat er iets moet veranderen. Het kan een zinvol signaal zijn, in een overigens mooie vriendschap, liefdevolle relatie of burenverhouding. Tussen collega’s of broers en zussen.

Dit signaal serieus nemen is al een begin van herstel van de balans van geven en ontvangen. Wat kun je doen? Hier alvast twee tips:

1. Bewustwording staat op 1. Daar begint alles mee! Merk jij iets op in de balans van geven en ontvangen tussen jou en anderen bij jou thuis, op je werk, de club of buurt? Je beseft dat er iets niet klopt, je geeft teveel of je ontvangt teveel. Of, ook mogelijk: je geeft te weinig en je laat je alles aanleunen. Je staat teveel in de ontvangstand…en daardoor in de ‘schuld’. Niet eerlijk!
2. Durf je een beetje te experimenteren met het tegenovergestelde? In plaats van te [blijven] geven ga je een keer op je handen zitten precies als jij een onbedwingbare behoefte voelt opkomen om te geven [bijv. de afwas gaan doen als je op een verjaardag bent….] OF als je ontdekt dat je zit te wachten op iemands aandacht of zorg, dan ga jij juist zelf eens wat zorg en aandacht geven….

Zou je hier meer mee willen en uitzoeken hoe de balans van geven en ontvangen er bij jou uitziet, hoe dat zo gekomen is [er is altijd een ‘goede reden’ voor namelijk] en vooral: hoe je de balansen in jouw relaties passend kunt houden of maken? Mail of bel me dan, vrijblijvend! Je krijgt altijd een reactie, advies indien gewenst, of we gaan iets afspreken. Wie weet zit je veel dichter bij positieve verandering dan je denkt 😉

info@elpidos-counseling.nl